Hər kəsin hamı üçün olduğu bir dünyadayıq, burada insanlar xoşbəxtdir, bir-birlərinə qarşı bağlılıqları, asılılıqları yoxdur. Heç biri yaşadığı şəraitdən, həyatından, ətrafından narazı deyil. Onlar təklik nə olduğunu bilmirlər. Vəfa, din, bədbəxtlik, şikayət, ata, ana, övlad kimi anlayışları da yoxdur. Onlar sadəcə müəyyən bir məqsəd üçün yetişdirilirlər, uşaqlıqdan müxtəlif mövzular barəsində tərbiyə alır, ölüm tərbiyəsi ilə ölümü belə sevirlər. Gələk, əsas məsələyə: Bu adamlara uşaqlıqdan kitaba və gülə nifrət, qorxu aşılanır. Niyə? Kitab oxumayan cəmiyyət mütidir, onların sualları olmaz, şikayəti olmaz. Onlar üçün həyat sadəcə yaşadıqları mühitdən ibarətdir, axı başqa həyatlardan, düşüncələrdən, fəlsəfədən uzaq olurlar. Gülə nifrət isə təbiətə nifrət yolunda ilkin addım idi, duyğulardan, gözəllikdən, təbiətin qoynundan kənarda insan həyatları... Bir də bir Con var, yaradılışında yanlışlığa yol verilən, beləcə hamıdan fərqlənən, fərqliliyi tənhalığa səbəb olan Con, başqa adla desək - Vəhşi. O, Şekspirin əsərlərini oxuyur, məhəbbəti, sədaqəti, əxlaqı dərk edir. Bəs bütün bunlarla yanaşı Con tamamilə sağlam düşüncəyə malik ola bilirmi? (Bu suala oxuyanda özünüz cavab taparsınız :) ???? Əsər distopik üslubda yazılmış əsas əsərlərdəndir. Fərqli, təsirli, unudulmaz... Oxumağa başlayanda müəllifin əsər haqqında fikirlərindən yox, əsərin özündən başlayın. Çünki, əvvəldə müəllif hadisələr haqqında öncədən fikrini bildirir. Kitabı bitirdikdən sonra isə müəllifin fikirlərinə qayıtmağı unutmayın, onda hər şey daha yaxşı aydın olacaq. Xoş mütaliələr! ❤