"Zolaqlı Piajamalı Oğlan" haqqında

Son zamanlar bir neçə bədii əsərdə ortaq nüansla rastlaşıram. Böyüklər həqiqəti bilərəkdən və ya bilməyərəkdən uşaqların dili ilə bizə çatdırırlar. Çünki  bəzi şeyləri böyük olaraq dilə gətirmək qəbahət hesab olunur. Məsələn, müharibələrin ziyanlı və faydasız olduğunu demək qorxuludur, çünki hamımıza şüuraltı olaraq vətənpərvər olmağın məcburiliyi öyrədilib. Ona görə də, uşaqların məsumluğunu silah olaraq istifadə edib hamımızın eyni olduğunu və insanın insana düşmən kəsilməsinin ən mənasız şey olduğunu bildirirlər.

Əsərdə müharibə ilə yanaşı ailə anlayışı, ailə olmaq, Ev olmaq, birlik məsəslələri bir neçə yerdə vurğulanıb. Atası oğluna evin sadəcə bir mənzil yox, ailənin birlikdə yaşadığı bir yer olduğunu öyrədir. Kiçik bir dövləti bir araya yığıb EV edən insanlar, böyük dövlətlərlə barış içində yaşayıb DÜNYA ola bilmirlər. Necə olur ki, kiçik məqamların fərqindəliyini yaşayanlar böyük məqamlarda həyat axınını, xoşbəxtliyi dayandırırlar?! 

Əsərin sonunda yəhudiləri əsir altında saxlayan bir tərəf öz ailəsini də bu əsir düşərgəsinə qurban verir. Böyük dövləti görməyən əsgər, öz kiçik dövlətinin, ailəsinin birliyini necə qoruya bilərdi ki? Ola bilər ki, əsir saxlanılan insanlar sonda məhvə məhkum olunur, amma bu da danılmaz faktdır ki, düşmən özü də itki ilə üzləşir. Bütün itkilər fiziki olmağa məcbur deyil... Müharibələr fiziki qələbə ilə bitsə də, demək olar ki, həmişə mənəvi məğlubiyyətlə sonlanır. Ortaq planeti paylaşan canlıların bir-birinə düşmən kəsildiyi dünyada hansı qələbədən söz gedə bilər ki?!