Yazıçıya ən böyük dəyəri kim verir? Xalqmı, Norveç Kral Akademiyasımı, böyük pul mükafatları verən müsabiqələrmi, messenatlarmı? Hərə bir cür cavab verə bilər. Oysa 49 il öncə bir yazıçıya elə bir mükafat verilmişdi ki, bu mükafatla heç bir Nobel, heç bir Buker müqayisə oluna bilməz. Bəlkə də bu mükafat dünyada bir yazıçıya verilmiş, ən gözəl, ən dəyərli mükafatlardan biri idi.

Hadisə isə belə olmuşdu.

Dünya şöhrətli müğənni, səsi ilə milyonları sehrləyən alman əsilli Marlen Ditrix Rusiyaya dəvət alır. Ədəbiyyatçıların Mərkəzi Evindəki konsertin fasiləsində ona yaxınlaşan Mərkəzi Komitə generallarından biri konsertdən sonra haranı görmək istədiyini soruşur; Kremilmi, “Bolşoy Teatr”mı, Mavzoleymi?

Heminqueyin və Remarıkn rəfiqəsi olmuş Ditrixin cavabı isə generalı təəccübləndirir. O Konstantin Paustovskini görmək istədiyini bildirir.

General divanın bu istəyindən xeyli təəccüblənir. Bir yazıçını könülləri fəth etmiş “kraliça”nın ayaqlarına gətirməyə nə var ki.

Təcili Paustovski ilə əlaqə saxlanılır. Konsert bitənə kimi Paustovski səhnəyə gətirilməli idi.

Bir kəlməsi ilə yüzlərlə insanın taleyi barədə qərar verən generalın bu dəfə oxu daşa dəyir.

Ucuz xəstəxanalardan birində yerləşdirilmiş 72 yaşlı yazıçının vəziyyəti olduqca pis olduğuna görə həkimlər onun xəstəxananı tərk etməyinə icazə vermirlər. Belə vəziyyətdə xəbəri Pasutovskiyə çatdırırlar ki, bəlkə o razılıq verə. Lakin o da görüşə razılıq vermir. Başqa çıxış yolunun olmadığını görən sıravi işçilər yazıçıya yalvarmaqdan başqa çıxış yolu görmürlər. Nəhayət yazıçı həkimin nəzarəti altında konsert salonuna gətirilir.

Və konsertin sonunda demək olar ki, görmək qabiliyyətini itirmiş yaşlı yazıçı asta addımlarla səhnəyə qalxır. Salonda sakitlikdir, hər kəs bu qəribə görüşün sonundan nigarandır. Müğənni yazıçıya yaxınlaşır.

Və birdən böyük müğənni, səsi və gözəlliyi ilə milyonlara kişini ram etmiş, yüzlərlə kişini qapısında gözlətmiş, onları kiçik bir daş parçası kimi dikdabanının ucu ilə təpikləyib atmış bu təşəxxüslü müğənni qəfildən Paustovskinin qarşısında diz çökərəkyazıçının titrəyən əllərini göz yaşlarına qarışmış hərarətli öpüşlərə qərq edir.

Yüzlərlə kişini qarşısında diz çökdürmüş Marlen Ditrix nəhayət ayağa qalxaraq yazıçıya sarılır və bu səhnəni heyrətlə izləyən gözlərə belə bir izahat verir: “Çox kitab oxumuşam. Amma mənim üçün həyatımda ən böyük ədəbi hadisə Konstantin Paustovskinin alman dilində oxuduğum “Teleqram” hekayəsidir. Məhz bu hekayəni oxuyandan sonra məllifinin əlini öpməyi özümə borc bilmişəm. Bu arzum yerinə yetdiyinə görə mən çox xoşbəxtəm.”

Bu Yer üzündə bir yazıçıya edilən ən böyük minnətdarlıqlardan biri idi.

P.S. Təəccüblü burasıdır ki, səhnədə o qədər fotomüxbirin olmasına rəğmən, bu səhnəni yalnız bir həvəskar fotoqraf əbədiləşdirə bilmişdi.