İnsan – yaşamağa məhkum olduğu ab-havanın məcmusudur, yekunudur. İnsan onun və bunun cəmidir, uzun-uzadı və bezdirici şəkildə həyat sıfırına endirilmiş

– ehtiraslar və faniliklər dalanına gəlib çatmış – çirkabla qarışmış kəsrlərdən ibarət misaldır.

Hər cür canlı hər cür ölüdən daha yaxşıdır, lakin canlılar, yaxud ölülər arasında elə bir məxluq yoxdur ki, digər canlılardan və ya ölülərdən daha yaxşı olsun.

İnsanlar olsa-olsa, saman qırıntısıdır, içi daha öncəki gəlinciklərin atılıb qaldığı zibil topalarından süpürülüb yığılmış taxta kəpəyi ilə doldurulmuş gəlinciklərdir.