Ələkbər Salahzadə sözü mətnin içində azdı­rıb, onu başqa bir şeyə çevirib üzə çıxara bilirdi. O, lap əvvəldən missiyasını bilir, sakit davranır, necə deyərlər gözəl mətləbləri illərlə dilinin altında saxlamağı bacarırdı. Yalnız o zaman üzə çıxarırdı ki, buna ehtiyac duyulur, zamanı gəlirdi.

Ələkbər Salahzadə təsvirlərdən və mahiy-yəti tutub yaxalamaqdan qaçırdı, sadəcə ağlına, ürəyinə gələn mətnlərin içində yaşayırdı, özünü orada son damlasına qədər əridib vaxt vadisində əsrlərin qızıl tozundan mənalar emal edirdi.