Maraqlıdır, nə üçün mən on səkkiz ildən sonra yenidən bu mətləbin üstünə qayıtmışam. Əlyazma yazıçılar, yaradıcı adamlarçın çox müqəddəsdir, əzizdir. İşıq üzü görməyən əlyazmalar bəxti, taleyi gətirməyən övlada bənzəyir. Həmişə onun haqda düşünürsən, onun donmuş taleyini götür-qoy eləyirsən. On səkkiz il bundan əvvəl yazdığım “Füzuli və füzulilər” əlyazmasının da məqsədi ilk variantda başqa cürdü. İndikindən fərqli olaraq bu əlyazmanın süjet xəttini başqa cür düşünmüşdüm, tamamlayıb qurtarmışdım. Təəssüf ki, ancaq mənim özümə məlum səbəblərdən bu işi axıra çatdıra bilmədim. Qarşıma maliyyə səbəbiylə yanaşı, başqa maneələr də çıxdı. Amma ev, imarət tikən zaman üstündən bir müddət keçəndən sonra calaq və yamaq işləri görmək çətin olduğu kimi, köhnə əlyazmanın üstünə qayıtmaq, ona yeni nəfəs vermək də çətindi.