Səbahəddin Əli yaradıcılığı boyu Anadolu insanının həyat yaşantılarını, sosial və psixoloji problemlərini qələmə alıb. O özü ağrı-acı, nisgil dolu hekayələri haqqında belə deyirdi: – Nə üçün elə hey kədərli şeylərdən yazıram? Kövrək qəlbli dostlarım: “Nə vaxta qədər pis, nöqsanlı şeyləri görəcəksən?! – deyirlər. Həmişə aclardan, çılpaqlardan, dərdə mübtəlalardan bəhs edəcəksən? Gecələri qəzet satıb siqaret kötüyü yığan avara uşaqlardan, bir qarış torpaq, bir səhəng su üstündə bir-birinin canına qıyanlardan, həbsxanalarda çürüyənlərdən, həkim tapa bilməyənlərdən, haqqı tapdananlardan savayı yazası şeylər, yaxşı, gözəl mətləblər yoxdur?”